هیچوقت برای کارآفرینی دیر نیست. پاول تاسنر در این سخنرانی از خاطره ای از ۷ سال پیش خود سخن می گوید. زمانی که ۶۴ ساله بوده و از کمپانی که در آن کار می کرده اخراج می شود.
او بعد از ۴۰ سال کارمندی و کسب تجربه های مختلف در ۶۶ سالگی، زمانی که بسیاری از سالمندان بازنشسته می شوند، کسب و کار خود را راه اندازی کرد و به موفقیت چشمگیری دست یافت.
گروهی بریتانیایی با عنوان CMI طی تحقیقی به این نتیجه رسیدند که کارآفرینان مسن نرخ موفقیتی برابر با ۷۰ درصد دارند در حالیکه این عدد در کارآفرینان جوان به ۲۸ درصد تنزل می یابد. تاسنر معتقد است که تعداد زیاد و روبه رشد سالمندان، نوعی نیروی بالقوه برای افزایش نرخ کارآفرینی در کشور است.
داستان او را از زبان خودش بشنوید:
اگر در مشاهده ویدیو و یا زیرنویس با مشکل مواجه شدید، این ویدیو را از لینک اصلی مشاهده نمایید.
متن سخنرانی:
میخواهم شما را هفت سال در زندگیام به عقب ببرم. عصر جمعه، چند روز قبل از کریسمس سال ۲۰۰۹. من مسئول بخش عملیات در یک شرکت تولید محصولات مصرفی در سان فرانسیسکو بودم، و به جلسهای فراخوانده شدم که درحال برگزاری بود. مشخص شد که آن جلسه مصاحبه اخراج من است. من و چندین نفر دیگر اخراج شدیم. در آن زمان ۶۴ سال داشتم. خیلی هم غیرمنتظره نبود. یک مشت کاغذ را امضا کردم، وسایل شخصیام را جمع کردم، و رفتم تا به همسرم ملحق شوم که در رستورانی در آن نزدیکی منتظر من بود، و روحش هم خبردار نبود. خلاصه چند ساعت بعد، هر دو سیاه مست کردیم.
خوب، بیش از ۴۰ سال اشتغال پیوسته در انواع شرکتهای خرد و کلان به پایان رسیده بود. ارتباطات خوبی داشتم، اعتبار داشتم — فکر کردم مشکلی نخواهم داشت. مهندس ساخت و تولید و بسته بندی بودم. سابقه خوبی داشتم. بازنشستگی مثل خیلیهای دیگر، برای من جزو گزینهها نبود. پس در یکی دوسال بعد از آن به مشاوره دادن روی آوردم بدون اینکه ذرهای به آن اشتیاق داشته باشم.
و بعد ایدهای شروع به ریشه دواندن کرد، که از دلنگرانی من برای محیط زیست نشأت گرفته بود. میخواستم کسب و کار خودم را راه بیاندازم، طراحی و ساخت بستهبندیهای زیست تخریبپذیر از ضایعات — کاغذ، کشاورزی، و حتی ضایعات نساجی — و بسته بندی پلاستیکی سمی و یک بار مصرف را با چیزی که همه ما به آن اعتیاد پیدا کردهایم جایگزین کنم. به این میگویند فناوری پاک، و برای من واقعاً پرمعنا بود. یک سرمایهگذاری که به من کمک میکرد تا میلیاردها کیلو بستهبندی پلاستیکی یکبارمصرف که هرسال دور انداخته میشود و زمین ما، رودخانههای ما و اقیانوسهای ما را آلوده میکند را کاهش دهم، و آنها را برای نسلهای آینده حفظ کنم — نوههای ما، نوههای من.
پس حالا در سن ۶۶ سالگی، با ۴۰ سال تجربه، برای اولین بار کارآفرین شدم
متشکرم. اما هنوز هم هست.
بسیاری مسائل پیش رو هست: تولید، جذب سرمایه، ایجاد شغل، ثبت الگو، شراکت، سرمایه گذاری — اینها چند نمونه از مسائل معمول در آغاز کار هستند، اما برای من اصلاً معمولی نبود. و کلامی در باب سرمایه گذاری. من در سان فرانسیسکو کار و زندگی میکنم. و اگر دنبال سرمایهگذاری باشید در واقع در رقابت با افرادی بسیار جوان در صنایع تکنولوژی سطح بالا هستید، و این مسئله میتواند خیلی دلسرد کننده و رعبانگیز باشد. کفشهای من از همه آنها کهنهتر بود.
اما پنج سال بعد، بسیار هیجانزده و مفتخرم که به شما بگویم درآمد ما هر سال دوبرابر شده است، هیچ بدهی نداریم، چندین مشتری ثابت داریم، حق انحصاریمان صادر شده، شریکی بینظیر دارم که از اول باهم بودیم و تا کنون بیش از ۲۰ جایزه برای کاری که انجام دادهایم گرفتهایم. اما بهتر از همه، حفره کوچکی — حفرهای بسیار کوچک — در بحران جهانی آلودگی پلاستیکی ایجاد کردهایم.
و الان من پردرآمدترین و پرمعناترین کار زندگیام را دارم. میتوانم به شما بگویم منابع بسیاری در دسترس کارآفرینان از هر سنی است، اما چیزی که واقعاً پنج سال پیش آرزویش را داشتم پیدا کردن کارآفرینانی بود که بار اولشان باشد و هم سن خودم باشند. میخواستم با آنها ارتباط برقرار کنم. من هیچ الگویی نداشتم، مطلقاً هیچ. آن برنامهنویس بیست و چند ساله سیلیکون ولی الگوی من نبود.
مطمئنم خیلی باهوش بود
میخواهم کاری در این باره بکنم، و میخواهم همه ما کاری برای آن بکنیم. میخواهم درباره کسانی که تا سنین بالا کارآفرین نمیشوند بیشتر صحبت کنیم. درباره این مردان و زنان جسور که وقتی هم سن و سالانشان عمدتاً در حال کناره گیری هستند کارشان را شروع میکنند. و بعد همه این افراد را در تمام صنایع، همه ناحیهها، همه کشورها — ارتباط دهیم و یک جامعه بسازیم.
میدانید، سازمان مدیریت کسب و کارهای کوچک میگوید که ۶۴ درصد از مشاغل جدید در بخش خصوصی در ایالات متحده به لطف کسب و کارهای کوچکی مثل مال ما ایجاد شده است. و کیست که بگوید ما برای همیشه کوچک خواهیم ماند؟ فرهنگ خیلی جالبی داریم که وقتی به سن خاصی رسیدی، باید بروی گلف یا دوز بازی کنی، یا همیشه باید از نوهایت مراقبت کنی. و من عاشق نوههایم هستم —
و خیلی هم شور و شوق دارم که کاری معنادار در بازار جهانی انجام دهم.
عده زیادی مثل من خواهند بود. اداره آمار آمریکا اعلام کرده که تا سال ۲۰۵۰، ۸۴ میلیون سالمند در این کشور وجود خواهد داشت. عدد بسیار جالبی است. تقریباً دو برابر تعداد امروز است. میتوانید تصور کنید بین ۸۴ میلیون نفر چند نفر برای اولین بار کارآفرینی خواهند کرد؟ و چهار دهه تجربه هم خواهند داشت.
خوب پس وقتی میگویم، “بیایید بیشتر درباره این کارآفرینان فوقالعاده صحبت کنیم،” منظورم این است که بیایید درباره سرمایهگذاریهای آنها حرف بزنیم، درست مثل همتایان جوانترشان. کارآفرینان مسن در این کشور ۷۰ درصد نرخ موفقیت در شروع سرمایهگذاریهای جدید دارند. ۷۰ درصد نرخ موفقیت. ما مثل گلدن استیت وریرز کارآفرینان هستیم.
و این عدد برای کارآفرینان جوانتر به ۲۸ درصد نزول میکند. این آمار را گروهی بریتانیایی به نام CMI ارائه کرده است.
آیا دستآوردهای یک کارآفرین ۷۰ ساله به اندازه دستآوردهای یک کارآفرین ۳۰ ساله پرمعنی، و قابل توجه نیست؟ البته که هست. به همین دلیل است که دوست دارم از عبارت “۷۰ از ۷۰” استفاده کنم —
همین طور هم عبارت “۳۰ از ۳۰.”
1 دیدگاه دربارهٔ «چطور در ۶۶ سالگی کارآفرین شدم، [ویدیو] TED»
مطالب خوب و مفیدی در سایتتون دارین
سربلند وپیروز باشید.